10 قاعده صحت قاعده يا اصل صحت و به اصطلاح فقهى «اصالة الصحة» از قواعد بسيار مهم
فقه است كه كاربرد فراوان دارد و به اشكال گوناگون مورد استفاده قرار گرفته است.
اين اصل به معانى مختلف استعمال گرديده، ولى مشهورترين آنها دو معنا به شرح زير
است: 1. اصل صحت به مفهوم جواز تكليفى منظور از اصل صحت در اين معنا آن است كه اعمال ديگران را اصولا بايد
صحيح، مشروع و حلال تلقى كرد و مادام كه دليلى بر عدم صحت و وجود حرمت پيدا نشده
هيچ كس حق ندارد در صورت دوران امر بين احتمال صحت و مشروعيت از يك طرف و عدم صحت
و عدم مشروعيت از طرف ديگر، اعمال افراد را نامشروع و غير صحيح بپندارد. اين اصل با فطرت و طبيعت بشر نيز مطابقت مىكند، زيرا گناه، جرم و
عمل نامشروع و ناصحيح، فطرى و طبيعى بشر نيست، بلكه عناوين عارضى است كه به علل و
جهات گوناگون در بشر پيدا مىشود و الّا بشر از روز اول بر فطرت و طبيعت صحيح و
مشروع و حلال آفريده مىشود و فطرت پاك او اقتضا دارد كه از آن مسير منحرف نگردد.
مثلا اگر از دور كسى را ببينيم كه مايعى مىنوشد و احتمال بدهيم كه ممكن است آب
آشاميدنى يا شراب باشد، بنابر اصل صحت بايد بپذيريم كه آن مايع آب است و شراب
نيست. علاوه بر اين كه افعال و اعمال مردمان را علىالاصول بايد صحيح و
مشروع تلقى كنيم و در برخورد با اين اعمال، ظهور اعمال و رفتارمان بايد مبتنى بر
صحت باشد، باطنا و قلبا