پيشگفتار

شادروان احمد احمدى بيرجندى در دهه هفتاد شمسى عزم خود را جزم مى كند، تا ضمن مطالعه تفسير ابوالفتوح، نكته ها، روايات و حكايات به ويژه آنچه را كه مربوط به على بن ابى طالب و اهل بيت است، در دفترهايى يادداشت كند و حاصل آنها را تلخيص و به صورت گزيده تفسير عرضه نمايد. حاصل اين تلاش مجموعه اى گرديد در ۳۲۲ صفحه، و چون هدف او انتخاب برخى مباحث تفسير بود، نام آن را گزينه روض الجنان و روح الجنان قرار مى دهد.
كتاب مزبور در سال ۱۳۸۰ ش، يعنى زمانى كه محقق گرامى به ديار حق شتافته بود، با همت و تلاش بنياد پژوهشهاى آستان قدس رضوى چاپ و منتشر شد. اين كتاب از يك مقدمه و دو بخش تشكيل شده است: در بخش مقدمه كتاب به مباحثى درباره سنت تفسيرنويسى در زبان فارسى و تفسيرهايى كه در قرن چهارم و پنجم به نگارش درآمده، اشاره مى كند و نخستين تفسير فارسى را تفسيرى مى داند كه بر مذاق عامه و اهل سنت در قرن چهارم هجرى به فرمان منصور بن نوح سامانى تأليف يافته است؛ تفسيرى كه به نام ترجمه تفسير طبرى معروف شده و با پژوهش محققان بزرگ عصر ما معلوم گرديده كه اين تفسير هرگز نمى تواند ترجمه آن تفسير باشد [1] ؛ هرچند همين اثر نيز نثرى دل انگيز دارد و از متون كهن پارسى به شمار مى آيد.
به هر حال، پس از آن كتاب از تفسيرهايى چون: تفسير پاك، تفسير معروف به كيمبريج، ترجمه قرآن رى و تفسير اسفراينى و تفسير سورآبادى و تفسير كشف الأسرار ياد مى كند تا به تفسير ابوالفتوح رازى نوبت مى رسد. او در قسمت معرفى تفسير به شرح

[1] تاريخ ترجمه از عربى به فارسى (ترجمه هاى قرآنى)، تهران، انتشارات سروش، ۱۳۷۵، ص ۴۹.