مُحْدَث است؛ براى آنكه اگر قديم بودى، نگفتى: «فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَهُ» و تقدير آنكه: فَبِأىّ حَديثٍ بَعْدَ هذا الْحَديث، و حديث ضد قديم است». [1]
۳. توبه (۹): آيه ۶: «وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجارَكَ فَأَجِرْهُ حَتّى يَسْمَعَ كَلامَ اللّهِ...» ؛ «و اگر يكى از مشركين از تو پناهندگى بخواهد، به او پناه ده تا سخن خدا را بشنود... . اين [آيه] دليل است بر آنكه كلام، حرف و صوت باشد و كلام خداى تعالى از همان قبيل صوت و حرف است، براى آنكه سماع در حرف و صوت، صورت بندد و تعلق ندارد به آن معنى كه دعوى كردند كه به ذات متكلّم قائم است». [2]
۴. قدر (۹۷)، آيه ۱: «إِنّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ» . «در آيت دليل است بر حدوث قرآن؛ براى آنكه خداى تعالى وصف كرد آن را به آنكه منزل است و مجموع است و منسوب است با لغت عرب و اتّفاق است كه لغت به مواضعه شناسد، و مواضعه، قديم نيست. پس در آيت سه دليل است بر حدوث قرآن». [3]
۵. هود (۱۱) ، آيه ۱: «كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ...» . «در اين آيت دليل است بر آنكه قرآن محدَث است؛ براى آنكه احكام از صفات فعل بود». [4]

۳. حقيقت ايمان و ديدگاه ابوالفتوح رازى

مفهوم ايمان: اولين جرقه هاى بحث از مفهوم ايمان را خوارج ايجاد كردند. آنان مرتكب كبيره را كافر مى شمردند و نه تنها خون و مال آن را بر هدر مى دانستند، بلكه بر عيال و فرزند او نيز رحم نمى كردند. در پى آن مباحثى در جهان اسلام ظهور كرد، مبنى بر اينكه ايمان و كفر چيست و چگونه مرتكب كبيره، از ايمان خارج مى شود.
در اين زمان، مرجئه، كه ديدگاههايشان با خوارج تفاوت داشت، ظهور كردند.

[1] روح الجنان، ج ۹، ص ۳۱.

[2] همان، ص ۱۷۸.

[3] همان، ج ۱۱، ص ۵.

[4] همان، ج ۱۰، ص ۲۲۷.