در جايى ديگر، به اختيار و اراده انسان در عبادت اشاره مى كند؛ مثلاً در تفسير آيه ۴۰ آل عمران: «وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الدُّنْيا نُو?تِهِ مِنْها وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الآخِرَةِ نُو?تِهِ مِنْها» گويد:
«و اين آيت دليل بر اين است كه مكلف مخير است و به آنچه خواهد و نخواهد، مجبور نيست. پس اگر خويشتن اختيار دنيا كنى و به آن قناعت است... و اگر آخرت خواهى بقايى كه به آن فنا نبود و حياتى كه در او ممات نبود». [1]

[1] روض الجنان، ج ۳، ص ۲۰۹.