تو را به سپاس تو و پاك مى دانيم تو را. گفت: من دانم آنچه شما ندانى» (ج ۱، ص ۱۹۶).
روشن است كه اين جمله ترجمه آيه سى ام سوره بقره است. اگر اين شيوه را با نثر امروز و ترجمه هاى امروز مقايسه كنيد روشن مى شود چه تفاوت اساسى دارد؛ مثلاً مهدى فولادوند، يكى از مترجمان معاصر، آيه را چنين ترجمه كرده است:
«و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت: من در زمين جانشينى خواهم گماشت. فرشتگان گفتند: آيا در آن كسى را مى گمارى كه در آن فساد انگيزد و خونها بريزد و حال آنكه ما با ستايش تو، تنزيه مى كنيم و به تقديست مى پردازيم؟ فرمود: من چيزى مى دانم كه شما نمى دانيد».
ابوالفتوح گاهى به دليل لحن كلام و واعظانه بودن تفسير، از چارچوب متن خارج و كلمات تكرار مى شود: «و گردانيدن بادها، گاهى شمال، گاهى جنوب، گاهى صبا، گاهى دبور، گاهى نكبا» (ج ۱، ص ۲۵۰).
گاهى به صورت جمله عربى، لحن سخن گفتارى مى شود: «گفتم: سبحان اللّه ! اين حمّال از من فقيه تر است!». (ج ۱، ص ۶۵).

دگرگونى واجها و آواها در تفسير

از جمله ويژگيهاى نثرى روض الجنان، شيوه ضبط حركات يا نمايش اعراب برخى از حروف واژه ها است. اين امر ما را به چگونگى تلفظ اين واژه ها در عصر ابوالفتوح و اختصاصات آوايى گويش حوزه جغرافيايى شهر رى آشنا مى سازد. بى گمان به دست دادن اين گونه اطلاعات آوايى، ارزش زبان شناختى و آواشناسى ويژه اى دارد؛ به عنوان نمونه واژه «آسْمان» يا «آسِمان» در تفسير ابوالفتوح، «آسُمان» ضبط شده است: «حق تعالى آن دُخان كه از او آسُمان آفريد، بر شكل آسُمان كرد» (ج ۱، ص ۱۹۱).
ابوالفتوح رازى در ميان مفسران فارسى نويس عصر خويش و پيش از خود، تنها