خداى و به عصمت انبياء معترف باشند و بعد از مصطفى صلى الله عليه و آله امام به حق علىّ مرتضى عليه السلام را دانند و نصّ خفى گويند و معصوم دانند على را و حسن را و حسين را، و بعد از زين العابدين عليهم السلام امامت در زيد بن على دعوى كنند و بيشتر فقه ايشان، فقه بوحنيفه باشد و ايشان را نيز اجتهادى باشد موافق مذهب فريقين؛ و قياس در مسائل تفريعات روا دارند به خلاف مذهب شيعه، و در شهر رى مدرسهاى معروف دارند و فقهاى بسيار بر اين مذهب هستند و در بلاد عالم چون جبال جيلان و بلاد ديلمان و يمن و طائف و مكّه و كوفه اين مذهب ظاهر و معروف است و البتّه در مذهب تقيّه نكنند، و در رى سادات بسيارند از نقيبان و رئيسان كه اين مذهب دارند و مقبول الشهادة والعدالة بوده اند پيش قاضى القضاة الحسن الاسترآبادى رحمه الله... . پس، اينكه در بانگ نماز «خير العمل» زنند، نه نقصان عدالتشان كنند و نه كس را زَهره باشد كه در ايشان طعنى زنند...». [1]
پيروان اين مذهب در بلاد مازندران و گيلان و نيز در شهرهاى كوفه و مكّه و يمن به سر مى بردند و امروز سرزمين يمن از مراكز مهم شيعه زيديه است.

۵. فرقه ديگر، كيسانيّه است

اصحاب كَيسان [كه] مولاى علىّ بن ابى طالب (كرّم اللّه وجهه) بود و مذهب ايشان آن است كه امامت پس از حسن و حسين، به محمّد ابن على بازگشت آن كه ابن الحنفيّه اش خوانند از آن چه مادر او را حنفيّه نام بود و گويند او زنده است كه هرگز نميرد و در شِعب رَضَوى است پنهان تا وقت بيرون آمدن، بيرون آيد و جهان را

[1] النقض، ص ۴۵۸ ـ ۴۵۹، چاپ آقاى محدث.