است. تعداد اين قبيل لغات از شش هزار واژه متجاوز است. هر يك از اين واژه ها را با شرح و توضيح از تفسير در آورده و به شيوه الفبايى تنظيم نمود. خواننده در بادى امر نمى تواند تشخيص بدهد كه اين مجموعه، فرهنگى است از ابوالفتوح، جداى از تفسير مورد بحث و يا اجزايى است پراكنده و برگرفته از تفسير؛ زيرا لغات به سبك فرهنگ شرح شده؛ منتها در اين مورد ابوالفتوح گاه تحت تأثير زبان فارسى فقط بدين زبان كلمات را معنى كرده و زمانى فقط به زبان تازى و در مواردى هم به هر دو زبانِ فارسى و عربى به معنى كردن پرداخته. اين است كه فرهنگ مربوط به اين لغات را «دو زبانى» نام گذاشتم. اينك چند مثال از متن تفسير مى آورم تا موضوع بهتر روشن شود.
نُصح «وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي» [1] ؛ نصيحت من شما را سود ندارد. «و نصح اخلاص العمل من الفساد باشد و نقيض او غش باشد و درزى را از آنجا ناصح گويند كه او دريده بدوزد و به اصلاح آرد... . [2]
مثال ديگر: دابّة «... وَ ما مِن دابَّةٍ فِي الأرض» [3] ؛ نيست هيچ جانورى و رونده اى در زمين. يقال فيه دب و درج، إذا مشى مشياً خفياً. هر چه در روى زمين رود، او را دابَّه خوانند و بعض علماء گفتند، هر چه طعامى خورد آن را دابّه خوانند تامناسب باشد با اين. [4]
مثال ديگر: بخس «... وَ هُمْ فِيها لا يُبْخَسُونَ» [5] ؛ والبخس النقصان. يقال: بخسه حقّه، إذا نقصه و هو يتعدى إلى مفعولين. [6]

[1] هود (۱۱): آيه ۳۴.

[2] روض الجنان، ج ۱۱، ص ۲۶۱.

[3] هود (۱۱): آيه ۶.

[4] روض الجنان، ج ۱۱، ص ۲۳۱.

[5] هود (۱۱): آيه ۱۵.

[6] روض الجنان، ج ۱۰، ص ۲۴۰.