به كتاب تحقيق در تفسير ابوالفتوح رازى مجلد اول، احاله مى نمايد تا علاقه مندان بدان جا مراجعه فرمايند.
روى هم رفته مزاياى دستورى تفسير ابوالفتوح را مى توان به شرح زير خلاصه نمود:
۱. استعمال ضمير مفرد غايب (او ـ وى) چه در مورد ذوى الارواح و چه در مورد غير ذوى الارواح؛
۲. استعمال صيغه مفرد مخاطب در مورد جمع و يا فاعل جمع و نيز در ترجمه آيات كه فعل جمع را به صيغه مفرد بيان مى كند؛ مانند: «چه مردمانى شما» و «مسئله كنى» و «گمراه نشوى» كه همه جا صيغه مفرد به جاى صيغه جمع آورده شده و نيز مانند «چگونه كافر شوى شما» در ترجمه «وَ كَيْفَ تَكْفُرُونَ» .
نظاير اين استعمال، يعنى صيغه مفرد مخاطب در مورد جمع با فاعل جمع، در كتاب ترجمه و قصه هاى قرآن مبتنى بر تفسير ابوبكر عتيق نيشابورى فراوان ديده مى شود.
برخى از محققان معتقدند كه در لهجات بعضى از نقاط ايران دال آخر صيغه جمع مخاطب را (كنيد، خوريد) و مانند آن به تاى مثناة فوقيه، قلب مى كرده اند؛ همچنان كه در بعضى از لهجات خراسان نيز چنين بوده. بنابراين به جاى كنيد، كنيت و به جاى خوريد، خوريت مى گفته اند. در بعضى لهجات ديگر، گويا اين دال را به كلى حذف كرده، به جاى كنيد و خوريد، كنى و خورى مى گفته اند. شيخ اين تعبير غريب را مطرداً به جاى تعبير قياسى معمولى و به عوض آن استعمال نكرده؛ بلكه هر دو شيوه را توأماً به كار برده؛ گاهى نيز در يك جمله و عبارت به هر دو طريقه تفنن مى كند (تحقيق در تفسير ابوالفتوح، ج ۱، ص ۱۵۳) [چاپ اوّل].
۳. مطابقت دادن صفت و موصوف و مسند و مسند اليه. اين امر از خصائص