۲۶. ديگر آوردن باى تأكيد بر سر صيغه هاى نفى است؛ مانند «بنكشد» و «بنايستادى» و «بنكرد».
مثال:
اى قوم! اگر محمّد را بكشند، خداى محمّد را بنكشند و ما زندگانى خواهيم كردن (تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۶۶۱). [1]
در اين عبارت باى تأكيد بر سر فعل مضارع «نكشند» در آمده.
مثال ديگر:
رسول عليه السلام فرمود كه فرداى قيامت هيچ مرد را رها نكنند كه قدم از قدم بردارد تا از عهده چند چيز به در نيايد: از برنايى كه به چه پيرى رسانيده، و از عمر كه در چه صرف كرده، و از مالش كه كجا كسب كرده و به كجا خرج كرده، و از علمش كه بر آن كار كرد يا بنكرد (تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۱۰۶). [2]
و همين باى تأكيد بر سر فعل ماضى نيز در مى آيد.
مثال: «و كس پيش او بكشتى بنايستادى» (تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۶۰۴). [3]
اين مورد، يعنى در آمدن باى تأكيد بر سرِ صيغه هاى نفى، در كتاب ترجمه و قصّه هاى قرآن از تفسير ابوبكر عتيق نيشابورى زياد ديده مى شود.
مثال:
به درستى كه آن كسهايى كه كافر شدند [به حسد و عداوت] يكسان و برابر

[1] روض الجنان، ج ۵، ص ۹۴.

[2] همان، ج ۱، ص ۲۵۳.

[3] همان، ج ۴، ص ۴۳۱.