6 ـ اطـلاعـات ديـنـى : مـهـمـتـريـن انـدوخـتـه هـاى عـلمـى يـك مـعـلم را آگـاهـيـهـاى ديـنـى تشكيل مى دهد و او از اين رهگذر، ضمن آموزش به شاگردان ، با گفتار و رفتار خويش نيز آنان را بـا روح ديـنى و ايمان و تقوا آشنا مى سازد. اما اگر معلم و مربّى از معارف دينى بى بهره يا كم بهره باشد، طبيعى است كه كردار و گفتار او كه تهى از رنگ دينى است ، در متعلّمان اثر نامطلوب خواهد گذاشت زيرا مساءله الگوپذيرى شاگرد از استاد، در تعليم و تربيت ، امرى پذيرفته شده و غير قابل ترديد است .

د ـ بيانى

علاوه بر آنچه گذشت ، مربّى و معلم بايد از برخى ويژگيهاى بيانى نيز برخوردار باشد، در اين راستا نكات زير قابل توجّه است :

1 ـ سخن ، منطقى و علمى بيان شود و در عين حال پيچيده و خشك نباشد.

2 ـ جملات داراى ابهام و ايهام نباشد.

3 ـ دستور زبان را در حدّ مقدور مراعات كند و جملات طبق قاعده ادا شود.

4 ـ الفاظ مورد استفاده داراى معانى صحيح باشد.

5 ـ مـعلّم صداى خوش و بيان خوب و رسا داشته باشد و زير و بم صدا و تغيير مناسب در لحن كلام را مراعات كند.(169)

ه‌ ـ ظاهرى

در نهايت ، معلّم و مربّى بايستى از نظر تناسب اندام نيز در حد متعارف باشد.

اگـر كـسى عيب و نقصى ظاهرى دارد، بهتر است شغل ديگرى انتخاب كند، زيرا هرگونه عيب يا نـقـص عـضـو از رانـدمـان كـار آمـوزشـى و تـربـيـتـى مـى كـاهـد و جلالت و احترام استاد را پيش شاگردان ـ بويژه كمسالان ـ كم مى كند.

آراسـتـگى سر و صورت و مرتب بودن لباس نيز در امر تعليم و تربيت مطلوب است و معلّمان وارسـتـه از آن غـافـل نـمـى شـونـد. حـتـى اگر استعمال بوى خوش ، واكس زدن كفش و اتو زدن لباس را هم به آن اضافه كنند، مطلوبتر است .