افراد مختلف در زمينه اوصاف پروردگار شده بود مى‌فرمايد:" بگو او خداوند يكتا و يگانه است" (قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ) [1] آغاز جمله با ضمير" هو" كه ضمير مفرد غائب است و از مفهوم مبهمى حكايت مى‌كند، در واقع رمز و اشاره‌اى به اين واقعيت است كه ذات مقدس او در نهايت خفاء است، و از دسترس افكار محدود انسانها بيرون، هر چند آثار او آن چنان جهان را پر كرده كه از همه چيز ظاهرتر و آشكارتر است، چنان كه در آيه 53 سوره فصلت مى‌خوانيم: سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُ‌:" به زودى نشانه‌هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان مى‌دهيم تا آشكار گردد كه او حق است".

سپس از اين حقيقت ناشناخته پرده برمى‌دارد و مى‌گويد:" او خداوند يگانه و يكتا است".

ضمنا معنى" قل" (بگو) در اينجا اين است كه اين حقيقت را ابراز و اظهار كن.

در حديثى از امام باقر ع آمده است كه بعد از ذكر اين سخن فرمود:

كفار و بت‌پرستان با اسم اشاره به بتهاى خود اشاره كرده، مى‌گفتند:" اين خدايان ما است اى محمد! تو نيز خدايت را توصيف كن تا او را ببينيم و درك كنيم" خداوند اين آيات را نازل كرد: قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ..." ها" در" هو" اشاره به تثبيت و توجه دادن به مطلب است،" واو" ضمير غائب است و اشاره‌

[1] جمعى هو را در اينجا" ضمير شان" گرفته‌اند، بنا بر اين معنى چنين مى‌شود مطلب چنين است كه خداوند يگانه مى‌باشد، ولى بهتر آن است كه" هو" اشاره به ذات پاك خداوند كه براى سؤال كنندگان نامعلوم و مبهم بوده است باشد بنا بر اين" هو" مبتدا" اللَّه" خبر و" احد" خبر بعد از خبر خواهد بود.