" همان نمازگزارانى كه نماز خود را به دست فراموشى مى‌سپرند" (الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ‌).

نه ارزشى براى آن قائلند، و نه به اوقاتش اهميتى مى‌دهند، و نه اركان و شرائط و آدابش را رعايت مى‌كنند.

" ساهون" از ماده" سهو" در اصل به معنى خطايى كه از روى غفلت سرزند، خواه در فراهم كردن مقدماتش مقصر باشد يا نه، البته در صورت اول معذور نيست، و در صورت دوم معذور است، ولى در اينجا منظور سهو توأم با تقصير است.

بايد توجه داشت كه نمى‌فرمايد" در نمازشان سهو مى‌كنند" چون سهو در نماز به هر حال براى هر كس واقع مى‌شود، بلكه مى‌فرمايد" از اصل نماز سهو مى‌كنند" و كل آن را به دست فراموشى مى‌سپرند.

روشن است اين مطلب اگر يك يا چند بار اتفاق بيفتد ممكن است از قصور باشد، اما كسى كه پيوسته نماز را فراموش مى‌كند و آن را به دست فراموشى مى‌سپارد، پيدا است كه براى آن اهميتى قائل نيست، و يا اصلا به آن ايمان ندارد، و اگر گهگاه نماز مى‌خواند از ترس زبان مردم و مانند آن است.

در اين كه منظور از" ساهون" در اينجا چيست؟ علاوه بر آنچه در بالا گفتيم تفسيرهاى ديگرى نيز كرده‌اند، از جمله اينكه منظور تاخير انداختن نماز از وقت فضيلت است.

و يا اينكه منظور اشاره به منافقانى است كه نه براى نماز ثوابى معتقد بودند و نه براى ترك آن عقاب.

يا اينكه منظور كسانى است كه در نمازهاى خود ريا مى‌كنند (در حالى‌