براى كسب دانشى خدمتش مى‌رسند گرامى دارد، و با آغوش باز آنها را پذيرا گردد.

نه تنها پيغمبر اكرم ص بلكه شايد همه انبياء پرورش يافتگان رنجها و محروميتها بودند، و نه تنها انبياء كه همه رهبران راستين و موفق چنين بودند، و بايد چنين باشند.

آن كس كه در ميان ناز و نعمت پرورش يافته، در كاخهاى مجلل زندگى كرده، و هر زمان هر چه مى‌خواسته در اختيارش بوده، چگونه مى‌تواند درد محرومان را درك كند، منظره خانه فقرا و كاشانه يتيمان را در نظر مجسم سازد و به كمك آنها بشتابد؟! در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

ما بعث اللَّه نبيا قط حتى يسترعيه الغنم يعلمه بذلك رعية الناس:

" خدا هرگز پيامبرى را مبعوث نكرد مگر اينكه او را به چوپانى گوسفندان گماشت تا از اين طريق چوپانى انسانها را به او بياموزد" [1] يعنى هم رنج كشيدند، و هم صبر و تحمل در برابر موجودى كم شعور را تجربه كردند، و هم در ميان كوه و صحرا و آغوش طبيعت درسهاى بزرگ توحيد و عرفان را آموختند.

در حديث ديگرى آمده است كه" موسى بن عمران" از خداى خود پرسيد: من به چه دليل به اين مقام رسيدم؟ خطاب آمد آيا به خاطر مى‌آورى آن روز كه بچه گوسفندى از ميان گله تو فرار كرد، به دنبال آن رفتى و آن را گرفتى، و به او گفتى: حيوان! چرا خود را خسته نمودى؟ سپس بر دوش گرفتى و به گله گوسفندان باز گرداندى به اين دليل من تو را سرپرست خلق‌

[1]" بحار الانوار" جلد 11 صفحه 64 حديث 7.