اسم الکتاب : ترجمه تفسیر المیزان المؤلف : علامه طباطبایی الجزء : 1 صفحة : 235
و نيز فرموده: ((وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا
يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ، وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ
اللَّهِ، قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا
فِي الْأَرْضِ؟ سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا يُشْرِكُونَ)، بغير خدا چيزى را مىپرستند كه نه ضررى برايشان دارد، و نه
سودى بايشان مىرساند، و ميگويند: اينها شفيعان ما به نزد خدايند، بگو: آيا بخدا
چيزى ياد ميدهيد كه خود او در آسمانها و زمين اثرى از آن سراغ ندارد؟ منزه و والا
است خدا، از آنچه ايشان برايش شريك مىپندارند)[1]،
و نيز فرموده، ((ما لِلظَّالِمِينَ
مِنْ حَمِيمٍ، وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ)،
ستمكاران نه دوستى دارند، و نه شفيعى كه سخنش خريدار داشته باشد)[2]
و نيز فرموده:(فَما لَنا مِنْ
شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ)،[3] و از اين قبيل آيات ديگر، كه مسئله
شفاعت و تاثير واسطه و اسباب را در روز قيامت نفى مىكند، (دقت فرمائيد).
[اثبات
شفاعت در دستهاى ديگر از آيات قرآن]
و از سوى
ديگر قرآن كريم با اين انكار شديدش در مسئله شفاعت، اين مسئله را بكلى و از اصل
انكار نمىكند، بلكه در بعضى از آيات مىبينيم كه آن را فى الجمله اثبات مينمايد،
مانند آيه:
((اللَّهُ
الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ،
ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ، ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا
شَفِيعٍ، أَ فَلا تَتَذَكَّرُونَ)،؟ او است اللَّه، كه آسمانها و زمين را در شش
روز بيافريد، و سپس بر عرش مسلط گشت، شما بغير او سرپرست و شفيعى نداريد، آيا باز
هم متذكر نمىگرديد؟!)[4] كه
مىبينيد در اين آيه بطور اجمال شفاعت را براى خود خدا اثبات نموده: و نيز آيه: ((لَيْسَ
لَهُمْ مِنْ دُونِهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفِيعٌ)، بغير او ولى و
شفيعى برايشان نيست)،[5] و آيه:
((قُلْ
لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً)، بگو شفاعت همهاش مال خدا است،[6] و نيز فرموده: ((لَهُ ما
فِي السَّماواتِ، وَ ما فِي الْأَرْضِ، مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا
بِإِذْنِهِ؟ يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ)، مر او راست
آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، كيست كه بدون اذن او نزد او شفاعتى كند؟ او
ميداند اعمالى را كه يك يك آنان كردهاند، و همچنين آثارى كه از خود بجاى
نهادهاند)[7]، و نيز
فرموده: ((إِنَّ رَبَّكُمُ، اللَّهُ، الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ
الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ، ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ، يُدَبِّرُ
الْأَمْرَ، ما مِنْ شَفِيعٍ إِلَّا مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ)، بدرستى پروردگار
شما تنها اللَّه است، كه آسمانها و زمين را در شش روز بيافريد، آن گاه بر عرش مسلط
گشته، تدبير امر نمود، هيچ شفيعى نيست مگر بعد از آنكه او اجازه دهد)[8].
و نيز
فرموده: ((وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً، سُبْحانَهُ، بَلْ عِبادٌ
مُكْرَمُونَ، لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ، وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ،
يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ، وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ
ارْتَضى، وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ)، گفتند: خدا فرزندى
گرفته، منزه است خدا، بلكه فرشتگان بندگان آبرومند اويند كه در