و گاه «عرش» به معنى‌ «عالم ما وراء طبيعت» و كرسى به معنى مجموع عالم ماده اعم از زمين و آسمان استعمال مى‌شود چنانكه در آية الكرسى آمده است‌ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ.

و از آنجا كه مخلوقات و معلومات خداوند از ذات پاك او جدا نيستند گاهى عرش بر «علم خدا» اطلاق شده است.

و اگر به قلب پاك بندگان با ايمان‌ «عرش الرحمن» گفته شده به خاطر اين است كه جايگاه معرفت ذات پاك او و نشانه‌اى از نشانه‌هاى عظمت و قدرت او است.

بنابراين در هر مورد بايد از قرائن فهميد كه منظور از عرش كداميك از معانى آن است، ولى در هر حال همگى در اين امر مشتر كند كه عرش بيانگر بزرگى و عظمت خداوند است.

در آيه مورد بحث كه سخن از حاملان عرش الهى مى‌گويد ممكن است منظور از عرش همان حكومت خداوند و تدبيرش در عالم هستى باشد و حاملان عرش اجرا كنندگان حاكميت و تدبير او هستند.

و نيز ممكن است به معنى مجموعه عالم هستى و يا عالم ما وراء طبيعت باشد و حاملان آن فرشتگانى هستند كه پايه‌هاى تدبير اين جهان به فرمان خدا بر دوش آنها است. [1]

[1]- تفسير نمونه 20/ 35