5- در احاديثى كه از طرق اهل بيت عليهم السلام رسيده است نيز مدارك فراوانى بر ايمان و اخلاص ابو طالب ديده مى‌شود كه نقل آنها در اينجا بطول مى‌انجامد اين احاديث آميخته با استدلالات منطقى و عقلى است مانند روايتى كه از امام چهارم عليه السلام نقل گرديده است كه حضرتش پس از اين كه در پاسخ سؤالى اظهار ميدارد ابو طالب مؤمن بود ميفرمايد:

يعنى راستى در شگفتم كه چرا برخى مى‌پندارند كه ابو طالب كافر بوده است! آيا نميدانند كه با اين عقيده بر پيامبر صلى الله عليه و آله و ابو طالب طعنه ميزنند؟ مگر نه اين است كه در چندين آيه از آيات قرآن از اين موضوع منع شده است كه زن بعد از اسلام آوردن در قيد زوجيت كافر خود بماند و اين مسلم است كه فاطمه بنت اسد از پيشگامان در اسلام است و تا پايان عمر ابو طالب همسرش بود [1]

6- از همه اينها گذشته اگر در هر چيز ترديد كنيم در اين حقيقت هيچ‌كس نميتواند ترديد كند كه ابو طالب از حاميان درجه اوّل اسلام و پيامبر صلى الله عليه و آله بود حمايت او از پيامبر صلى الله عليه و آله و اسلام بحدى بود كه هرگز نميتوان آن را با علايق و پيوندهاى خويشاوندى و تعصبات قبيله‌اى تفسير كرد.

نمونه زنده آن داستان شعب ابو طالب است همه مورخان نوشته‌اند هنگامى كه قريش، پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانها را دريك محاصره اقتصادى و اجتماعى و سياسى شديد قرار دادند و روابط خود را با آنها قطع كردند ابو طالب يگانه حامى و مدافع حضرت، سه سال از همه كارهاى خود دست كشيد و بنى هاشم را به درّه‌اى كه در ميان كوههاى مكه قرار داشت و به شعب ابو طالب معروف بود برد و آنجا سكنى گزيد. فداكارى را بجائى رسانيد كه اضافه بر ساختن برجهاى مخصوصى بخاطر جلوگيرى از حمله قريش هر شب پيامبر صلى الله عليه و آله را از خوابگاه خود بلند ميكرد و جايگاه ديگرى براى استراحت او تهيه مى‌نمود و فرزند دلبندش على عليه السلام را بجاى او ميخوابانيد و هنگامى كه على عليه السلام مى‌گفت پدر جان من با اين وضع بالأخره كشته‌

[1]- كتاب الحجّة- درجات الرفيعه بنقل از الغدير جلد 8.