164- اگر روزى همه تقسيم شده پس چرا گروهى گرسنه‌اند؟

در سوره هود آيه 6 مى‌خوانيم: «وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُها» (هيچ جنبنده‌اى در زمين نيست مگر اينكه روزى آن بر خداست)

با توجه به آيه شريفه اين سؤال مطرح مى‌شود كه چرا در دنياى كنونى و در طول تاريخ گروهى از گرسنگى مرده و مى‌ميرند؟ آيا روزى آنها تأمين نشده است؟

در پاسخ اين سؤال بايد به اين نكات توجه كرد:

اولًا: تأمين و تضمين روزى به اين معنى نيست كه آن را براى انسان عاقل با شعور فراهم ساخته، به در خانه‌اش بفرستند، يا لقمه كنند و در دهانش بگذارند، بلكه زمينه‌ها فراهم شده است، و تلاش و كوشش انسان شرط تحقق و به فعليت رسيدن اين زمينه‌ها است، حتى مريم عليه السلام در آن شرائط سخت وضع حمل در آن بيابان خاموش كه خداوند روزيش را به صورت خرماى تازه (رطب) بر شاخسار نخلى كه در آن بيابان بود ظاهر ساخت مأمور شد حركتى كند و مخاطب به جمله‌ «وَ هُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ ...» «تو اى مريم تكانى به اين درخت نخل بده تا رطب تازه بر تو فرو ريزد» گرديد.

ثانياً: اگر انسانهائى در گذشته و حال، غصب حقوق ديگران كنند و روزيهاى آنها را به ظلم از آنها بگيرند دليل بر عدم تأمين روزى از ناحيه خدا نيست، و به تعبير ديگر: علاوه بر مسأله تلاش و كوشش، وجود عدالت اجتماعى نيز شرط تقسيم عادلانه روزيها است، و اگر گفته شود: خداوند چرا جلو ظلم ظالمين را نمى‌گيرد؟

مى‌گوئيم اساس زندگى بشر بر آزادى اراده است تا همگى آزمايش شوند نه اجبار و اكراه، وگرنه تكاملى صورت نخواهد گرفت (دقت كنيد)