163- چرا ملل فاقد ايمان زندگى مرفّه دارند؟

در سوره اعراف آيه 96 مى‌خوانيم: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ ...» (اگر مردمى كه در شهرها و آباديها زندگى دارند ايمان بياورند و تقوى پيشه كنند بركات آسمان و زمين را بر آنها مى‌گشائيم ...)

با توجه به آيه شريفه اين سؤال مطرح مى‌شود كه اگر ايمان و تقوا موجب نزول انواع بركات الهى است چرا مشاهده مى‌كنيم ملتهاى بى‌ايمانى را كه غرق ناز و نعمتند؟

پاسخ اين سؤال با توجه به دو نكته روشن مى‌گردد:

1- اينكه تصور مى‌شود ملتهاى فاقد ايمان و پرهيزگارى غرق در ناز و نعمتند، اشتباه بزرگى است كه از اشتباه ديگرى يعنى ثروت را دليل بر خوشبختى گرفتن سرچشمه مى‌گيرد.

معمولا مردم اين طور فكر مى‌كنند كه هر ملتى صنايعش پيشرفته‌تر و ثروتش بيشتر باشد خوشبختر است در حالى كه اگر به درون اين جوامع نفوذ كنيم و دردهاى جانكاهى كه روح و جسم آنها را درهم مى‌كوبد از نزديك ببينيم قبول خواهيم كرد كه بسيارى از آنها از بيچاره‌ترين مردم روى زمين هستند، بگذريم از اينكه همان پيشرفت نسبى، نتيجه بكار بستن اصولى همانند كوشش و تلاش و نظم و حس مسئوليت است كه در متن تعليمات انبيا قرار دارد.

در همين ايام كه اين قسمت از تفسير را مى‌نويسيم، اين خبر در جرائد منتشر شد كه در «نيويورك» يعنى يكى از ثروتمندترين و پيشرفته‌ترين نقاط دنياى مادى، بر اثر