كسى كه رستاخيز را در آن مقياس وسيعش مى‌پذيرد، چگونه مى‌تواند خط سرخ بر مسأله رجعت بكشد؟ و يا آن را به باد مسخره گيرد؟ و يا همچون احمد امين مصرى در كتاب فجر الاسلام بگويد: اليهودية ظهرت بالتشيع بالقول بالرجعه!: «آئين يهود ديگرى در مذهب شيعه به خاطر اعتقاد به رجعت ظهور كرده است»! [1].

راستى چه فرقى ميان اين گفتار احمد امين، و تعجب و انكار اعراب جاهليت در مقابل معاد جسمانى است؟!

3- آنچه تا به اينجا گفتيم امكان رجعت را ثابت مى‌كرد آنچه وقوع آن را تأييد مى‌كند روايات زيادى است كه از جمعى از ثقات از ائمه اهل بيت عليهم السلام نقل شده است، و از آنجا كه بحث ما گنجايش نقل آنها را ندارد كافى است آمارى را كه مرحوم علامه مجلسى از آن جمع‌آورى كرده است بازگو كنيم او مى‌گويد:

چگونه ممكن است كسى به صدق گفتار ائمه اهل بيت عليهم السلام ايمان داشته باشد و احاديث متواتر رجعت را نپذيرد؟ احاديث صريحى كه شماره آن به حدود دويست حديث مى‌رسد كه چهل و چند نفر از راويان ثقات، و علماى اعلام، در بيش از پنجاه كتاب آورده‌اند ... اگر اين احاديث متواتر نباشد چه حديثى متواتر است»؟! [2]. [3]

[1]- «عقائد الاماميه» از شيخ محمد رضا المظفر صفحه 71.

[2]- بحار الأنوار جلد 53 صفحه 122

[3]- تفسير نمونه 15/ 555