2- از طريق ازدواج كه به آن‌ «ارتباط سببى» مى‌گويند.

3- از طريق شيرخوارگى كه به آن‌ «ارتباط رضاعى» گفته مى‌شود.

نخست اشاره به محارم نسبى كه هفت دسته هستند كرده و مى‌فرمايد: حُرِّمَتْ عَلَيْكُمْ أُمَّهاتُكُمْ وَ بَناتُكُمْ وَ أَخَواتُكُمْ وَ عَمَّاتُكُمْ وَ خالاتُكُمْ وَ بَناتُ الْأَخِ وَ بَناتُ الْأُخْتِ: «مادران شما و دخترانتان و خواهرانتان و عمه‌ها و خاله‌هايتان و دختران برادر و دختران خواهرانتان بر شما حرام شده‌اند».

بايد توجه داشت كه منظور از مادر فقط آن زنى كه انسان بلاواسطه از او تولد شده، نيست بلكه جده و مادر جده و مادر پدر و مانند آنها را شامل مى‌شود، همانطور كه منظور از دختر، تنها دختر بلاواسطه نيست بلكه دختر و دختر پسر و دختر دختر و فرزندان آنها را نيز در برمى‌گيرد و همچنين در مورد پنج دسته ديگر.

ناگفته پيدا است كه همه افراد طبعاً از اين گونه ازدواج‌ها تنفر دارند و به همين دليل همه اقوام و ملل (جز افراد كمى) ازدواج با محارم را ممنوع مى‌دانند و حتى مجوسى‌ها كه در منابع اصلى خود قائل به جواز اين گونه ازدواج‌ها بوده‌اند، امروز آن را انكار مى‌كنند.

گرچه بعضى كوشش دارند كه اين موضوع را ناشى از يك عادت و رسم كهن بدانند ولى مى‌دانيم عموميت يك قانون در ميان تمام افراد بشر، در قرون و اعصار طولانى، معمولًا حكايت از فطرى بودن آن مى‌كند، زيرا رسم و عادت نمى‌تواند عمومى و دائمى گردد.

از اين گذشته امروز اين حقيقت ثابت شده كه ازدواج افراد همخون با يكديگر خطرات فراوانى دارد يعنى بيمارى نهفته و ارثى را آشكار و تشديد مى‌كند (نه اين كه خود آن توليد بيمارى كند) حتى بعضى، گذشته از محارم، ازدواج با اقوام نسبتاً دورتر را مانند عموزاده‌ها را با يكديگر خوب نمى‌دانند و معتقدند خطرات‌