7- چگونه دين فطرى است؟

مفهوم فطرت اين است كه انسان حقائقى را بدون هيچ‌گونه نياز به استدلال (نه استدلال پيچيده و نه استدلال روشن) درمى‌يابد، و به وضوح به آن مى‌رسد و آن را پذيرا مى‌شود، مثلًا هنگامى كه يك شاخه گل جالب و خوشبو را مى‌بيند اعتراف به «زيبائى» آن مى‌كند، و در اين ادراك هيچ نيازى به استدلال نمى‌بيند.

مى‌گويد: پيدا است كه زيبا است، نيازى به دليل ندارد.

درك فطرى درباره خداشناسى نيز از همين قبيل است، انسان هنگامى كه به اعماق جانش نگاه مى‌كند، نور حق مى‌بيند، ندائى با گوش دل مى‌شنود، ندائى كه او را به سوى مبدء علم و قدرت بى‌نظير در جهان هستى دعوت مى‌كند، مبدئى كه كمال مطلق و مطلق كمال است، و در اين درك وجدانى درست همانند زيبائى گل خود را نيازمند به دليلى نمى‌بيند.

شواهد زنده فطرى بودن ايمان به حق‌

ممكن است گفته شود: اينها همه ادعا است، و راهى براى اثبات چنين فطرتى در مورد خداشناسى وجود ندارد، من مى‌توانم ادعا كنم چنين احساسى را در دل يعنى در اعماق روحم مى‌يابم، ولى اگر كسى نخواست اين سخن را بپذيرد چگونه مى‌توانم او را قانع كنم؟

ولى ما شواهد فراوانى داريم كه مى‌تواند فطرى بودن توحيد را در شكل بسيار روشنى عرضه كند، به گونه‌اى كه زبان منكران را ببندد، اين شواهد را در پنج قسمت مى‌توان خلاصه كرد: