و نيز نمى‌توان انكار كرد كه عمر زندگى جنسى مردان، از زنان طولانى‌تر است زيرا زنان در سنين معيّنى آمادگى جنسى خود را از دست مى‌دهند در حالى كه در مردان چنين نيست.

و نيز زنان به هنگام عادت ماهانه و قسمتى از دوران حمل، عملًا ممنوعيّت جنسى دارند در حالى كه در مردان اين ممنوعيّت‌ها وجود ندارد.

از همه گذشته زنانى هستند كه همسران خود را به علل گوناگونى از دست مى‌دهند و معمولًا نمى‌توانند به عنوان همسر اوّل، مورد توجّه مردان قرار گيرند و اگر مسأله تعدّد زوجات در كار نباشد آنها بايد براى هميشه بدون همسر باقى بمانند همانطور كه در مطبوعات مختلف مى‌خوانيم كه اين دسته از زنان بيوه با محدود شدن مسئله تعدّد زوجات از نابسامانى زندگى خود شكايت دارند و جلوگيرى از تعدّد را يك نوع احساسات ظالمانه درباره خود تلقّى مى‌كنند.

با در نظر گرفتن اين واقعيّتها در اين گونه موارد كه تعادل ميان مرد و زن به عللى بهم مى‌خورد ناچاريم يكى از سه راه را انتخاب كنيم:

1- مردان تنها به يك همسر در همه موارد قناعت كنند و زنان اضافى تا پايان عمر بدون همسر باقى بمانند و تمام نيازهاى فطرى و خواسته‌هاى درونى خود را سركوب كنند.

2- مردان فقط داراى يك همسر قانونى باشند ولى روابط آزاد و نامشروع جنسى را با زنانى كه بى‌شوهر مانده‌اند به شكل معشوقه برقرار سازند.

3- كسانى كه قدرت دارند بيش از يك همسر را اداره كنند و از نظر «جسمى» و «مالى» و «اخلاقى» مشكلى براى آنها ايجاد نمى‌شود و قدرت بر اجراء عدالت كامل در ميان همسران و فرزندان خود دارند به آنها اجازه داده شود كه بيش از يك همسر براى خود انتخاب كنند. مسلّماً غير از اين سه راه، راه ديگرى وجود ندارد.

اگر بخواهيم راه اوّل را انتخاب كنيم بايد با فطرت و غرائز و نيازهاى روحى و جسمى بشر به مبارزه برخيزيم و عواطف و احساسات اينگونه زنان را ناديده بگيريم، اين مبارزه‌اى است كه پيروزى در آن نيست و به فرض كه اين طرح عملى شود جنبه‌هاى غير انسانى آن بر هيچ كس مخفى نيست.