منظور ما هم همين است كه عالم ما وراء طبيعت را نمى‌توان از دريچه علوم طبيعى مشاهده نمود، اصولا آن خدائى را كه ابزار و اسباب طبيعى بخواهد ثابت كند، از نظر خداپرستان خدا نيست،!

زيرا آنچه را اسباب طبيعى ثابت نمايد، در حدود ماده و خواص آن است، و چگونه مى‌توان موجودى را كه خود مادى و طبيعى است، خالق ماده و طبيعت دانست؟

اساس عقايد خداپرستان جهان بر آن است كه خدا از ماده و عوارض ماده به كلى منزه است، و با هيچ يك از ابزارهاى مادى درك نمى‌شود.

بنابراين نبايد انتظار داشت، كه خالق موجودات جهان را زير ميكرسكپ، يا پشت تلسكوپ، در اعماق آسمانها ديد، اين انتظار نابجا و بى‌موردى است.

2- نشانه‌هاى او

به طور كلى وسيله شناختن هر موجودى در عالم، آثار آن است. و تنها مى‌توانيم هر موجودى را از اثرش بشناسيم، حتى موجوداتى را كه با چشم يا حواس ديگر درك مى‌كنيم. آنها را هم در حقيقت از راه آثار شناخته‌ايم (دقت كنيد).

چه اينكه هيچ موجودى در منطقه فكر ما وارد نمى‌شود، و محال است مغز ظرف موجودات شود.

براى مثال: اگر شما جسمى را خواسته باشيد با چشم تشخيص دهيد و وجود آن را درك كنيد، ابتدائاً چشم را مقابل طرفى كه احتمال مى‌دهيد در آنجا باشد قرار مى‌دهيد، شعاع نور بر آن مى‌تابد، و از مردمك چشم، اشعه نورانى، بر نقطه خاصى كه به نام «شبكيه» موسوم است منعكس مى‌شود، اعصاب بينائى آن را گرفته و به مغز مى‌رسانند و انسان آن را درك مى‌كند.

و اگر از راه لمس باشد، باز اعصاب زير جلد، به وسيله تماسى كه با آن مى‌گيرند اطلاعاتى به مغز داده و انسان آن را درك مى‌نمايد.

پس ادراك يك جسم از اثر آن (رنگ، صوت، تأثير در لامسه) مى‌باشد و هيچ‌گاه خود آن جسم در مغز جايگير نمى‌شود و اگر رنگى نبود، و يا اعصاب از درك آن عاجز بود، اصلًا شناخته نمى‌شد.