آن جسميت، زمان و مكان قائلند، اما خداپرستان او را داراى علم و اراده و هدف مى‌دانند و جسميت و مكان و زمانى براى آن قائل نبوده، بلكه او را فوق مكان و زمان مى‌دانند.

بنابراين بر خلاف پندار آقاى راسل كه تصور كرده اگر با خداپرستى وداع گويد و در صف ماترياليستها قرار گيرد از چنگال اين سؤال فرار خواهد كرد اين سؤال هرگز دست از سر او برنمى‌دارد، چه اينكه ماديها نيز معتقد به قانون عليت هستند و مى‌گويند هر حادثه‌اى علت دارد.

پس تنها راه حل مشكل اين است كه فرق ميان موجود حادث و ازلى، و ميان «ممكن الوجود» و «واجب الوجود» را به خوبى درك كنيم، تا بدانيم آنچه نياز به خالق دارد موجودات حادث و ممكن است، يعنى هر آفريده، آفريدگار مى‌خواهد، اما چيزى كه آفريده نيست آفريدگار ندارد [1]

[1]- تفسير پيام قرآن 4/ 195