يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ أَمَّنْ يَمْلِكُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ مَنْ يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ مَنْ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ فَسَيَقُولُونَ اللَّهُ فَقُلْ أَ فَلا تَتَّقُونَ):

«بگو چه كسى شما را از آسمان و زمين روزى مى‌دهد؟ و يا چه كسى مالك (و خالق) گوش و چشمها است؟ چه كسى زنده را از مرده و مرده را از زنده خارج مى‌سازد؟ و چه كسى امور (جهان) را تدبير مى‌كند؟ به زودى (در پاسخ تو) مى‌گويند: خدا! بگو پس چرا تقوى پيشه نمى‌كنيد؟ (و از خدا نمى‌ترسيد).

به اين ترتيب آنها معتقد به توحيد رازقيت، خالقيت، مالكيت و تدبير بودند.

2- مشكل كار مشركان اين بود كه مى‌گفتند: توجه و عبادت ما نسبت به بتها به خاطر اين است كه مى‌خواهيم براى ما نزد خدا شفاعت كنند، و ما را مقرب سازند! (وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ):

«آنها جز خدا موجوداتى را مى‌پرستيدند كه نه زيان به آنها مى‌رساند و نه سودى به آنها مى‌بخشد، و مى‌گويند: اينها شفيعان ما نزد خدا هستند»! (يونس 18).

3- پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله با تمام كسانى كه عبادت غير خدا مى‌كردند پيكار كرد، اعم از آنها كه اشجار و احجار و خورشيد و ماه را مى‌پرستيدند يا آنها كه فرشتگان و انبياء و صالحين را عبادت مى‌نمودند، و پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله هيچ تفاوتى ميان آنها نگذاشت.

4- مشركان عصر ما (منظور تمام فرق مسلمين غير از وهابيان است) از مشركان عصر جاهليت بدترند! زيرا آنها به هنگام آرامش خاطر بتها را عبادت مى‌كردند ولى در شدائد و سختيها فقط خدا را مى‌خواندند، چنانكه در آيه 65 عنكبوت آمده:

(فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُونَ): «هنگامى كه سوار بر كشتى مى‌شدند خدا را با اخلاص مى‌خواندند (و غير او را فراموش مى‌كردند) اما هنگامى كه خدا آنها را به خشكى مى‌رساند و نجات مى‌دهد باز مشرك مى‌شوند». [1]

[1]- «رساله اربع قواعد» (نوشته محمد بن عبد الوهاب پيشواى وهابيان) صفحه 24 تا 27 بنا به نقل كشف الارتياب صفحه 163.