آيا به راستى اين آسمان گسترده اين زمين پهناور و اين همه مقدمات و مؤخرات و اينهمه استادان و مربيان و اينهمه كتابخانه‌هاى بزرگ و اين ريزه‌كاريهائى كه در آفرينش ما و ساير موجودات به كار رفته، همه براى همان خوردن و نوشيدن و پوشيدن و زندگى مادى است؟

اينجا است كه آنها كه معاد را قبول ندارند، اعتراف به پوچى اين زندگى مى‌كنند، و گروهى از آنها اقدام به خودكشى و نجات از اين زندگى پوچ و بى‌معنى را مجاز و مايه افتخار مى‌شمرند!

چگونه ممكن است كسى به خداوند و حكمت بى‌پايان او ايمان داشته باشد و زندگى اين جهان را بى‌آنكه مقدمه‌اى براى زندگى جاويدان جهان ديگر باشد قابل توجه بشمرد؟.

قرآن مجيد مى‌گويد: أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ‌ «آيا گمان كرديد بيهوده آفريده شده‌ايد و به سوى ما بازنمى‌گرديد»؟ (مؤمنون- 115) يعنى اگر بازگشت به سوى خدا نبود زندگى اين جهان عبث و بيهوده بود.

آرى در صورتى زندگى اين دنيا مفهوم و معنى پيدا مى‌كند و با حكمت خداوندى سازگار مى‌شود كه اين جهان را مزرعه‌اى براى جهان ديگر (الدنيا مزرعة الآخرة) و گذرگاهى براى آن عالم وسيع‌ (الدنيا قنطرة) و كلاس تهيه و دانشگاهى براى جهان ديگر و تجارتخانه‌اى براى آن سرا بدانيم، همانگونه كه امير مؤمنان على عليه السلام در كلمات پرمحتوايش فرمود: اين دنيا جايگاه صدق و راستى است براى آن كس كه با آن به راستى رفتار كند و خانه تندرستى است براى آن كس كه از آن چيزى بفهمد، و سراى بى‌نيازى است براى آن كس كه از آن توشه برگيرد، و محل اندرز است، براى آنكه از آن اندرز گيرد، مسجد دوستان خدا است، نمازگاه فرشتگان پروردگار و محل نزول وحى الهى و تجارتخانه اولياء حق است» [1].

[1]- نهج البلاغه كلمات قصار كلمه 131.