قرآن به عنوان‌ اولو الامر از آن ياد كرده، بنابراين پيشوا و رهبر معصوم در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله خود پيامبر بود كه علاوه بر منصب رسالت و ابلاغ احكام اسلام، اين منصب را نيز به عهده داشت، و شايد تكرار نشدن «اطيعوا» در بين «رسول» و «اولو الامر» خالى از اشاره به اين معنى نباشد، و به عبارت ديگر منصب «رسالت» و «منصب اولو الامرى» دو منصب مختلف است كه در وجود پيامبر صلى الله عليه و آله يكجا جمع شده ولى در امام از هم جدا شده است و امام تنها منصب دوم را دارد.

3- اگر منظور از اولو الامر امامان و رهبران معصوم است، پس چرا در ذيل آيه كه مسأله تنازع و اختلاف مسلمانان را بيان مى‌كند مى‌گويد: فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِي شَيْ‌ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيلًا: «اگر در چيزى اختلاف كرديد آن را به خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله ارجاع دهيد اگر ايمان به پروردگار و روز بازپسين داريد، اين براى شما بهتر و پايان و عاقبتش نيكوتر است»- همانطور كه مى‌بينيم در اينجا سخنى از اولو الامر به ميان نيامده و مرجع حل اختلاف تنها خدا (كتاب الله، قرآن) و پيامبر (سنت) معرفى شده است.

در پاسخ اين ايراد بايد گفت: اولًا اين ايراد مخصوص تفسير دانشمندان شيعه نيست بلكه به ساير تفسيرها نيز با كمى دقت متوجه مى‌شود و ثانياً شكى نيست كه منظور از اختلاف و تنازع در جمله فوق، اختلاف و تنازع در احكام است نه در مسائل مربوط به جزئيات حكومت و رهبرى مسلمين، زيرا در اين مسائل مسلماً بايد از اولو الامر اطاعت كرد (همانطور كه در جمله اول آيه تصريح شده) بنابراين منظور از آن، اختلاف در احكام و قوانين كلى اسلام است كه تشريع آن با خدا و پيامبر، است زيرا مى‌دانيم امام فقط مجرى احكام است، نه قانونى وضع مى‌كند و نه نسخ مى‌كند، بلكه همواره در مسير اجراى احكام خدا و سنت پيامبر صلى الله عليه و آله است و لذا در احاديث اهل بيت مى‌خوانيم كه اگر از ما سخنى بر خلاف كتاب الله و سخن پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كردند هرگز نپذيريد، محال است ما چيزى بر خلاف كتاب الله و سنت پيامبر صلى الله عليه و آله بگوئيم، بنابراين نخستين مرجع حل اختلاف مردم در احكام و قوانين اسلامى خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله است كه بر او وحى مى‌شود و اگر امامان معصوم‌