و لذا مى‌بينيم حتى افرادى كه به احتمال ضعيفى ممكن است به معارضه باقر آن برخاسته باشند، تاريخ نام آنها را ضبط كرده است از جمله:

نام‌ «عبد الله بن مقفع» را برده‌اند كه او كتاب «الدرة اليتيمة» را به همين منظور نوشته است.

صورتى كه كتاب مزبور هم اكنون در اختيار ما است و چندين بار چاپ شده است و كوچكترين اشاره‌اى در آن كتاب به اين مطلب نشده است، نمى‌دانيم چطور اين نسبت را به او داده‌اند؟

نام‌ «مبتنى» احمد بن حسين كوفى شاعر را در اين زمره نيز ذكر كرده‌اند، كه ادعاء نبوت نموده است، در صورتى كه قرائن زيادى نشان مى‌دهد كه داعيه او بيشتر بلند پروازى، محروميتهاى خانوادگى و حس جاه طلبى بوده است.

«ابو العلاى معرى» نيز متهم به اين امر شده است، گرچه از او سخنان زننده نسبت به اسلام نقل شده اما هيچ وقت داعيه مبارزه با قرآن را نداشته است بلكه جملات جالبى درباره عظمت قرآن گفته است.

ولى‌ «مسيلمه كذاب» از مردم يمامه مسلماً از كسانى است كه به مبارزه با قرآن برخاسته و به اصطلاح آياتى آورده است كه جنبه تفريحى آن بيشتر است، بد نيست چند جمله از آنها را در اينجا بياوريم:

1- در برابر سوره «الذاريات»، اين جمله‌ها را آورده است.

«و المبذرات بذراً و الحاصدات حصداً و الذاريات قمحاً و الطاحنات طحنا و العاجنات عجناً و الخابزات خبزاً و الثاردات ثرداً و اللاقمات لقما اهالة و سمناً» [1].

يعنى قسم به دهقانان و كشاورزان، قسم به درو كنندگان، قسم به جدا كنندگان كاه از گندم، قسم به جدا كنندگان گندم از كاه، قسم به خمير كنندگان، قسم به نان‌پزندگان، قسم به تريد كنندگان! قسم به آن كسانى كه لقمه‌هاى چرب و نرم برمى‌دارند»!!

[1]- اعجاز القرآن رافعى.