هر چند وقوع تحريف در قرآن، از بعضى از محدثين شيعه و اهل سنت كه اطلاعات ناقصى درباره قرآن داشته‌اند نقل شده كه با روشنگرى بزرگان دانشمندان دو مذهب اين عقيده ابطال و به دست فراموشى سپرده شده است.

تا آنجا كه مرحوم سيّد مرتضى در جواب‌ «المسائل الطرابلسيات» مى‌گويد:

«صحّت نقل قرآن آن قدر واضح و روشن است كه مانند اطلاع ما از شهرهاى معروف دنيا و حوادث بزرگ تاريخى و كتب مشهور و معروف است».

آيا فى المثل هيچ‌كس مى‌تواند در وجود شهرهائى همچون مكه و مدينه و يا همچون لندن و پاريس شك كند هر چند هرگز به هيچ‌يك از اين شهرها مسافرت نكرده باشد؟! و آيا كسى مى‌تواند مسأله حمله مغول را به ايران و يا انقلاب كبير فرانسه و يا جنگ جهانى اول و دوم را منكر شود؟!

چرا نمى‌تواند؟ به خاطر اينكه همه اينها به تواتر بما رسيده است، آيات قرآن نيز همين‌گونه است به شرحى كه بعداً بيان خواهيم كرد.

و اگر افراد مغرضى خواسته‌اند براى تفرقه ميان شيعه و اهل تسنن اعتقاد به تحريف را به شيعه نسبت دهند دليل بر باطل بودن ادعايشان كتب بزرگ علماى تشيع است.

اين عجيب نيست كه فردى همچون «فخر رازى»- كه مى‌دانيم در مسائل مربوط به «شيعه» حساسيت و تعصب خاصى دارد- در ذيل آيه نهم از سوره حجر- بگويد:

اين آيه‌ (إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ) دليل بر ابطال قول شيعه است كه قائل به تغيير و زياده و نقصان در قرآن شده‌اند!

صريحاً بايد گفت: اگر منظور او، بزرگان و محققان شيعه است كه هيچ‌يك چنين اعتقادى را نداشته و ندارند، و اگر منظور وجود قول ضعيفى در اين زمينه در ميان شيعه است، نظير آن در ميان اهل سنت نيز وجود دارد كه نه آنها به آن اعتنا كرده‌اند و نه ما.

محقق معروف «كاشف الغطاء» در كتابش كشف الغطاء چنين مى‌گويد: «لا ريب أنه (اى القرآن) محفوظ من النقصان بحفظ الملك الديان كما دل عليه صريح‌