روشن است كسى كه در سن 25 سالگى كه عنفوان جوانى او بوده با زن بيوه چهل ساله‌اى ازدواج مى‌كند، و تا 53 سالگى تنها به همين يك زن بيوه قناعت مى‌نمايد و به اين ترتيب دوران جوانى خود را پشت سر گذاشته و به سن كهولت مى‌رسد، و بعد به ازدواجهاى متعددى دست مى‌زند حتماً دليل و فلسفه‌اى دارد، و با هيچ حسابى آن را نمى‌توان به انگيزه‌هاى جنسى پيوند داد، زيرا با اينكه مسأله ازدواج متعدد در ميان عرب در آن روز، بسيار ساده و عادى بوده و حتى گاهى همسر اول به خواستگارى همسر دوم مى‌رفته و هيچ‌گونه محدوديتى براى گرفتن همسرى قائل نبودند براى پيامبر صلى الله عليه و آله ازدواجهاى متعدد در سنين جوانى نه مانع اجتماعى داشت، و نه شرائط سنگين مالى، و نه كمترين نقصى محسوب مى‌شد.

جالب اينكه در تواريخ آمده است پيامبر صلى الله عليه و آله تنها با يك زن «باكره» ازدواج كرد و او عايشه بود، بقيه همسران او همه زنان بيوه بودند كه طبعاً نمى‌توانستند از جنبه‌هاى جنسى چندان تمايل كسى را برانگيزند [1].

حتى در بعضى از تواريخ مى‌خوانيم كه پيامبر با زنان متعددى ازدواج كرد و جز مراسم عقد انجام نشد، و هرگز آميزش با آنها نكرد، حتى در مواردى تنها به خواستگارى بعضى از زنان قبائل قناعت كرد (2).

و آنها به همين قدر خوش‌حال بودند و مباهات مى‌كردند كه زنى از قبيله آنان به نام همسر پيامبر صلى الله عليه و آله ناميده شده، و اين افتخار براى آنها حاصل گشته است، و به اين ترتيب رابطه و پيوند اجتماعى آنها با پيامبر صلى الله عليه و آله محكمتر، و در دفاع از او مصمم‌تر مى‌شدند.

از سوى ديگر با اينكه پيامبر صلى الله عليه و آله مسلماً مرد عقيمى نبود ولى فرزندان كمى از او به يادگار ماند، در حالى كه اگر اين ازدواجها به خاطر جاذبه جنسى اين زنان انجام مى‌شد بايد فرزندان بسيارى از او به يادگار مانده باشد.

[1] و 2- بحار الانوار جلد 22 صفحه 191 و 192.