شاهد ديگر اينكه در هيچ تاريخى نقل نشده است كه پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله در معابد يهود يا نصارى يا مذهب ديگر مشغول عبادت شده باشد، نه در كنار كفار در بتخانه بود، و نه در كنار اهل كتاب در معابد آنان، در عين حال پيوسته خط و طريق توحيد را ادامه مى‌داد، و به اصول اخلاق و عبادت الهى سخت پايبند بود.

روايات متعددى نيز- طبق نقل علامه مجلسى در بحار الانوار- در منابع اسلامى آمده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله از آغاز عمرش مؤيد به روح القدس بود و با چنين تأييدى مسلماً بر اساس الهام روح القدس عمل مى‌كرد.

«علامه مجلسى» شخصاً معتقد است كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله قبل از مقام رسالت داراى مقام نبوت بوده، گاه فرشتگان با او سخن مى‌گفتند، و صداى آنها را مى‌شنيد، و گاه در رؤياى صادقه به او الهام الهى مى‌شد، و بعد از چهل سال به مقام رسالت رسيد، و قرآن و اسلام رسماً بر او نازل شد، او شش دليل بر اين معنى ذكر مى‌كند كه بعضى از آنها با آنچه در بالا آورديم هماهنگ است (توضيح بيشتر را مى‌توانيد در جلد 18 بحار الأنوار صفحه 277 به بعد مطالعه كنيد). [1]

[1]- تفسير نمونه 20/ 507