در حديث ديگرى از امام امير المؤمنين على عليه السلام در كتاب خصال آمده است:

اذا فَرِغَ احَدُكُمْ مِنَ الصَّلاةِ فَلْيَرْفَعْ يَدَيْهِ الَى السَّماءِ، وَ لِيَنْصَبَّ فى الدُّعاء:

«هنگامى كه يكى از شما نماز را پايان مى‌دهد دست به سوى آسمان بردارد و مشغول دعا شود».

مردى عرض كرد: اى امير مؤمنان! مگر خداوند همه جا نيست؟

فرمود: آرى همه جا هست.

عرض كرد: پس چرا بندگان دست به آسمان برمى‌دارند؟

فرمود: آيا (در قرآن) نخوانده‌اى: وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ‌ «در آسمان رزق شما است و آنچه به شما وعده داده مى‌شود» پس از كجا انسان روزى را بطلبد جز از محلّش، محل رزق و وعده الهى آسمان است‌ [1]

مطابق اين روايات چون غالب ارزاق انسانها از آسمان است (باران، كننده زمين‌هاى مرده از آسمان مى‌بارد، نور آفتاب كه منبع حيات و زندگى است از سوى آسمان مى‌تابد، هوا سومين عامل مهم حيات در آسمان است) آسمان به عنوان معدنى از بركات و ارزاق الهى معرفى شده، و به هنگام دعا به آن توجه مى‌شود، و از خالق و مالك آن همه رزق و روزى تقاضاى حل مشكل مى‌شود.

از بعضى از روايات، فلسفه ديگرى براى اين كار استفاده مى‌شود، و آن اظهار خضوع و تذلل در پيشگاه خدا است چرا كه انسان به هنگام اظهار خضوع، يا تسليم، در مقابل شخص يا چيزى، دستهاى خود را بلند مى‌كند. [2]

[1]- «بحار» جلد 90 صفحه 308 حديث 7- حديث فوق را تفسير نور الثقلين در جلد 5 صفحه 124 و 125 نيز آورده است.

[2]- تفسير پيام قرآن 4/ 270