مى‌شود، اين روايات بسيار فراوان است و در كتب زيادى نقل شده و ما به عنوان نمونه به چند قسمت از آنها كه در كتب معروف اهل تسنن مى‌باشد اشاره مى‌كنيم:

1- در كتاب‌ «وفاء الوفاء» تأليف دانشمند معروف سنى‌ «سمهودى» چنين مى‌خوانيم كه: مدد گرفتن و شفاعت خواستن در پيشگاه خداوند از پيامبر صلى الله عليه و آله و از مقام و شخصيت او، هم پيش از خلقت او مجاز است و هم بعد از تولد و هم بعد از رحلتش، هم در عالم برزخ، و هم در روز رستاخيز، سپس روايت معروف توسل آدم را به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از عمر بن خطاب نقل كرده كه: آدم روى اطلاعى كه از آفرينش پيامبر اسلام در آينده داشت به پيشگاه خداوند چنين عرض كرد:

«يا رب أسألك بحق محمد لما غفرت لى» [1].

«خداوندا به حق محمد صلى الله عليه و آله از تو تقاضا مى‌كنم كه مرا ببخشى».

سپس حديث ديگرى از جماعتى از راويان حديث از جمله‌ «نسائى» و «ترمذى» دانشمندان معروف اهل تسنن به عنوان شاهد براى جواز توسل به پيامبر در حال حيات نقل مى‌كند كه خلاصه‌اش اين است: مرد نابينائى تقاضاى دعا از پيامبر براى شفاى بيماريش كرد، پيغمبر به او دستور داد كه چنين دعا كند:

«اللهم انى أسألك و اتوجه اليك بنبيك محمد نبى الرحمة يا محمد انّى توجهت بك الى ربى فى حاجتى لتقضى لى اللهم شفعه فىّ» [2].

«خداوندا من از تو به خاطر پيامبرت پيامبر رحمت تقاضا مى‌كنم و به تو روى مى‌آورم اى محمد! به وسيله تو به سوى پروردگارم براى انجام حاجتم متوجه مى‌شوم خداوندا او را شفيع من ساز».

سپس در مورد جواز توسل به پيامبر صلى الله عليه و آله بعد از وفات چنين نقل مى‌كند كه مرد حاجتمندى در زمان عثمان كنار قبر پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و نماز خواند و چنين دعا كرد:

اللهم انى أسألك و اتوجه اليك بنبينا محمد صلى الله عليه و آله نبى الرحمة، يا محمد انى اتوجه الى ربك ان تقضى حاجتى».

[1]- وفاء الوفاء جلد 3 ص 1371- در كتاب «التوصل الى حقيقة التوسل» صفحه 215 حديث فوق را از «دلائل النبوة» بيهقى نيز نقل نموده است.

[2]- وفاء الوفاء ص 1372.