درس هفتاد و يكم: تندخويى و شتاب‌زدگى‌

اميرمؤمنان على عليه السلام فرمودند:

الْحِدَّهُ نَوْعٌ مِنَ الْجُنُونِ لِانَّ صاحِبَها يَنْدَمُ فَإنْ لَمْ يَنْدَمْ فَجُنُونُها مُسْتَحْكَمٌ‌ [1]

ترجمه‌

تندخويى و شتابزدگى يك نوع ديوانگى است، زيرا صاحب اين صفت بزودى از كار خود پشيمان مى‌شود، و اگر پشيمان نشد، دليل آن است كه جنون او ثابت و مستحكم است.

شرح كوتاه‌

عقل و درايت ايجاب مى‌كند كه انسان در عين استفاده از فرصت‌ها، از شتابزدگى و عجله بيجا بپرهيزد؛ زيرا با اين حال انسان از بررسى جوانب كار و قضاوت صحيح غالباً محروم مى‌ماند؛ و بزودى از نتايج تصميم‌هاى خام و اعمال ناپخته خود پشيمان مى‌گردد، و نيز با يك تندى در سخن گاه مى‌شود كه انسان تمام سخنان خود را بر باد مى‌دهد و از دوستان صميمى قديمى جدا مى‌گردد و مهر پشيمانى بر قلب او زده مى‌شود.

اما اگر اين گونه افراد حتى پس از مشاهده نتايج سوء كار خود پشيمان نشوند، اينها ديوانگان پا برجا و دائمى هستند.

[1] نهج‌البلاغه- كلمات قصار.