درس پنجاه و سوّم: چرا نعمت‌ها از بين مى‌روند؟

امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد:

إنَّ اللَّهَ قَضَى‌ قَضاءً حَتْماً أَلّا يُنْعِمَ عَلَى الْعَبْدِ بِنِعْمَةٍ فَيَسْلُبُها إيّاهُ حَتّى يُحْدِثَ الْعَبْدُ ذَنْباً يَسْتحِقُّ بِذلِك النَّقِمَةِ [1]

ترجمه‌

خداوند يك حكم قطعى كرده است كه نعمت‌هايى را كه به مردم داده از آنها نگيرد مگر اين كه گناهى مرتكب شوند كه موجب سلب آن نعمت گردد.

شرح كوتاه‌

نعمت‌هاى خدا بى‌پايان است، اما بى‌حساب نيست، بدون حساب به كسى نمى‌دهد و بى‌حساب از كسى نمى‌گيرد، هنگامى كه مردم جهان نعمت‌هاى او را وسيله غرور و فساد تبهكارى و ستم قرار دادند همان نعمت‌ها تبديل به عوامل بدبختى آنها مى‌گردد، نعمت آنها سلب، و بلا جاى آن را مى‌گيرد، صنايع و تكنولوژى آنها ويرانگر، و اجتماع آنها مايه نفاق، و توسعه زندگى آنها مايه ناراحتى، و حتى وسيله‌هاى سرعت عامل عقب‌ماندگى آنها مى‌گردد، چرا كه از نعمت‌ها سوء استفاده كردند!

[1] اصول كافى، جلد 2.