درس هفتم: تنبلى و فقر

اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

إنَّ الأَشْياءَ لَمّا ازْدَوَجَتْ إزْدَوَجَ الْكَسَلُ وَ الْعَجْزُ فَنَتَجا بَيْنَهَما الْفَقْرَ [1]

ترجمه‌

آن روز كه همه چيز با هم ازدواج كردند «تنبلى» و «ناتوانى» به هم آميخته و از آن دو فرزنى به نام «فقر و تنگدستى» متولد شد!

شرح كوتاه‌

همه چيزى در پرتو سعى و كوشش به دست مى‌آيد اين حقيقتى است كه اسلام به ما آموخته.

تنبلى، سستى، ناتوانى، و فرار از برابر حوادث سخت و مشكلات، چيزى است كه با روح ايمان هرگز سازگار نيست.

اينها مولودى جز فقر، فقر در همه جهات، فقر اقتصادى و اخلاقى و معنوى نخواهد داشت، در حالى كه مردم با ايمان بايد در تمام جهات متّكى به خود و بى‌نياز باشند.

[1] بحارالأنوار، جلد 78، صفحه 59 و تحف العقول، صفحه 158.