درس صد و چهل و نهم: احترام و محبّت‌

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يُوَقَّرْ كَبيرَنا وَلَمْ يَرْحَمْ صَغيرَنا [1]

ترجمه‌

آن كس كه نسبت به بزرگترها احترام نگذارد و به كوچكترها محبّت نكند از ما نيست.

شرح كوتاه‌

جامعه انسانى همانند كاروان پردامنه‌اى است كه دائماً در حركت است، نوزادانى از مادر متولّد مى‌شوند، كودكان بزرگ، و بزرگ‌ها پير پيران از دنيا مى‌روند، و هيچ‌كس از اين ره سپردن مستثنا نيست.

در اين ميان بزرگترها معمولًا تجربه بيشتر و بينش عميق‌تر دارند و در دوران عمر خويش- چنانچه وظيفه شناس بوده‌اند- منشأ خدمات فراوانترى شده‌اند و تمام محاسبات حكم مى‌كند كه مورد احترام باشدو جوانان و نوجوانان حرمت آنان را نگهدارند.

و كوچك‌ترها چون نورسند و در آغاز زندگى، بايد مورد محبّت قرار گيرند و با دلسوزى كامل پايه‌هاى سعادتشان به دست بزرگترها گذارده شود، و اين است راه و رسم يك جامعه انسانى و مترقى.

[1] اصول كافى، جلد 3، صفحه 253.