درس صد و چهلم: جانداران ذره بينى‌

امام على بن موسى الرضا عليه السلام مى‌فرمايد:

انَّما قُلْنا «الَّلطيفُ» لِلْخَلْقِ اللَّطيفِ ... وَ ما لا يَكادُ عُيُونُنا تَسْتَبينَهُ لِدِمامَةِ خَلْقِها، لا تَراهُ عُيُونُنا وَ لا تَلْمُسُهُ ايْدِينا! [1]

ترجمه‌

اين كه به خدا لطيف مى‌گوييم به خاطر آفرينش موجودات بسيار كوچك و ظريف است ... حيواناتى كه چشم ما آنها را از شدت كوچكى نمى‌بيند و دست ما آن را احساس نمى‌كند!

شرح كوتاه‌

آنچه در بالا مى‌بينيد گوشه كوچكى از حديث مفصلى است كه «فتح بن يزديد جرجانى» از امام على بن موسى الرضا عليه السلام نقل كرده، و در ضمن آن تصريح شده «اين حيوانات بقدرى كوچكند كه به هيچ وجه احساس نمى‌شوند، در ميان امواج درياها و در ميان پوست‌هاى درختان و در بيابان‌ها و دشت‌ها پراكنده‌اند».

اين حديث در كتاب‌هايى كه حدود يكهزار سال پيش نوشته شده از آن امام عليه السلام به يادگار مانده و صدها سال پيش از آن كه «پاستور» حيوانات ذره‌بينى را كشف كند صادر شده است، و اين يك معجزه علمى روشن است.

[1] كتاب وافى، جلد 1، صفحه 106.