درس صد و سى و هفتم: ساكنان ستارگان‌

اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

هذِهِ النُّجُومُ الَّتى فى السَّماءِ مَدائِنُ مِثْلُ الْمَدائِنِ الَّتى فى الْارضِ مَرْبُوطَهٌ كُلُّ مَدينَةٍ الى‌ عَمُودٍ مِنْ نُورٍ [1]

ترجمه‌

اين ستارگانى كه در آسمان هستند شهرها (و آبادى‌هايى) همچون شهرهاى زمينند، هر شهرى از آنها با ستونى از نور (با شهرهاى ديگر) پيوسته است.

شرح كوتاه‌

بسيار خود خواهانه است كه ما تصور كنيم تنها كره مسكونى جهان، كره زمين ماست و ميليون‌ها ميلون كرات آسمانى همه باير و خاموش و خالى از سكنه‌اند.

دانشمندان امروز با محاسباتى كه روى وجود شرايط حيات و زندگى در كرات آسمانى كرده‌اند قطع دارند كه ميليون‌ها يا صدها ميليون از اين كرات داراى ساكنانى هستند كه به احتمال قوى بسيارى از آنها تمدن‌هايى پيشرفته‌تر و به مراتب عالى‌تر از تمدن ساكنان زمين دارند؛ زيرا آغاز حيات در آنها هزاران يا ميليون‌ها سال قبل از كره زمين بوده است. حديث بالا يكى از معجزات علمى امير مؤمنان است كه چهارده قرن پيش بيان فرموده است.

[1] سفينة البحار، جلد 3، صفحه 574.