درس صد و نهم: عيب خود را فراموش نكن‌

امام صادق عليه السلام فرمود:

اذا رَأَيْتُمْ الْعَبْدَ يَتَفَقَّدُ الذُّنُوبَ مِنَ النَّاسِ ناسِياً لِذَنْبِهِ فَاعْلَمُوا انَّهُ قَدْ مُكِرَبِهِ‌ [1]

ترجمه‌

هنگامى كه ببيند كسى در جستجوى گناه مردم و خرده‌گيرى بر آنهاست اما گناهان خود را فراموش كرده بدانيد كه به مجازات الهى گرفتار شده است.

شرح كوتاه‌

بسيارند آنهايى كه در انتقاد از ديگران بسيار جسور و نكته سنج و باريك بين هستند در حالى كه از خود بكلى بى‌خبرند و طبق مثل معروف خارى را در پاى ديگران مى‌بينند اما شاخه درختى را كه در چشمشان فرو برود نمى‌بينند!

اين دسته از افراد مسلّماً بر اثر غوطه‌ور شدن در گناه و خودپسندى و خودخواهى پرده‌هاى غرور و بى‌خبرى بر چشمهايشان افكنده شده و در بيراهه‌ها سرگردانند. سعادتمند كسى است كه آنچه را بر ديگران عيب مى‌گيرد نخست از خود دور كند.

[1] تحف العقول، صفحه 271.