مُشْرِكُونَ». [1]

بنابراين، حقيقت شرك عظيم آن است كه كسى را همتاى خدا و همطراز او در خالقيّت و مالكيّت و ربوبيّت و عبادت بدانيم.

ولى اگر بگوييم حضرت مسيح عليه السلام بيماران غير قابل علاج را به اذن خدا شفا مى‌داد، و مردگان را به اذن خدا زنده مى‌كرد، و با علمى كه از ناحيه خداوند كسب كرده بود از مسائل پنهانى و غيوب خبر مى‌داد، نه راه شرك پوييده‌ايم و نه سخنى به گزاف گفته‌ايم.

مگر قرآن مجيد از زبان مسيح عليه السلام نمى‌گويد: «وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‌ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ». [2]

«و (او را به عنوان) رسول و فرستاده به سوى بنى اسرائيل (قرار داديم، كه به آنها بگويد:) من نشانه‌اى از طرف پروردگار شما، برايتان آورده‌ام؛ من از گِل، چيزى به شكل پرنده مى‌سازم؛ سپس در آن مى‌دمم و به فرمان خدا، پرنده‌اى مى‌گردد. و به اذن خدا، كورِ مادرزاد و مبتلايان به برص را بهبودى مى‌بخشم؛ و مردگان را به اذن خدا زنده مى‌كنم! و از آنچه مى‌خوريد، و در خانه‌هاى خود ذخيره مى‌كنيد؛ به شما خبر مى‌دهم؛ به يقين در اينها، معجزه براى شماست، اگر ايمان داشته باشيد».

[1]. يوسف، آيه 106.

[2]. آل عمران، آيه 49.