طغيان طاغيان و باغيان، و يا از بين بردن موانع تبليغات اسلامى، صورت مى‌گيرد، خشونت محسوب نمى‌شود بلكه عين رحمت و رأفت اسلامى است.

از آنچه گفته شد بخوبى روشن مى‌شود كه اسلام، آئين رأفت و رحمت است و حتّى برخى از دستورات دينى آن، كه در ظاهر خشونت‌آميز به نظر مى‌رسد، (هرگاه اندكى پيرامون آن تفكّر و انديشه شود، روشن مى‌گردد كه) هيچ منافاتى با رحمت اسلامى ندارد. و آنان كه به اين آئين سراسر رحمت و رأفت، برچسب خشونت زده‌اند، يا انسانهاى دورافتاده از تعاليم اسلامى هستند، يا دشمنان كينه توزى هستند كه اسلام را مانع مطامع و منافع نامشروع خويش مى‌بينند.

بلاها و مجازاتهاى الهى هم رحمت است!

ما معتقديم- اگر تعجّب نكنيد- بلاها و مجازاتهاى الهى، كه در دنيا شامل گنهكاران مى‌شود و دامن آنها را مى‌گيرد، هر چند ظاهرى خشونت‌آميز دارد، ولى آن‌ها هم رحمت است! قرآن مجيد در اين زمينه، در آيه شريفه 94 سوره اعراف تعبير جالبى دارد؛ در آيه مذكور مى‌خوانيم:

وَ مَآ أَرْسَلْنَا فِى قَرْيَةٍ مِنْ نَبِىٍّ إِلَّآ أَخَذْنَآ أَهْلَهَا بِالْبَأْسَآءِ وَ الضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ‌

و ما در هيچ شهر و آبادى پيامبرى نفرستاديم مگر اين كه اهل آن را به ناراحتيها و خسارتهايى گرفتار ساختيم؛ شايد به خود آيند و به سوى خدا باز گردند و تضرّع كنند.

انسانِ مستِ ناز و نعمت، گوشش بدهكار حرف پيامبران نيست؛ امّا هنگامى كه با مشكلات دست و پنجه نرم كند، غرورش مى‌شكند، و گوشش آماده پذيرش سخن حق مى‌شود.

بنابراين، عذابهاى الهى كه سبب بيدارى گناهكاران و بازگشت آنها به سوى خداو موجب تضرّع و توبه و انابه مى‌گردد، خشونت نيست، بلكه رحمت و رأفت الهى است.