11 گوش شنوا و چشم بينا

يازدهمين صفت بندگان خاصّ خداوند آن است كه گوشى شنوا براى شنيدن سخنان حق، و چشمى بينا براى ديدن حقايق دارند. خداوند متعال ويژگى فوق را به شكل زير مطرح مى‌كند:

وَ ا لَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْهَا صُمًّا وَ عُمْيَاناً [1]

(عبادالرّحمن) كسانى (هستند) كه هر گاه آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آن نمى‌افتند.

چند نكته در مورد آيه فوق قابل توجّه است:

1- چه كسى آيات پروردگار را گوشزد مى‌كند؟ آيا منظور پيامبران، يا ائمّه، يا علما و دانشمندان مى‌باشد، يا اگر يك فرد معمولى و عادى هم عهده‌دار تذكّرگردد، براى عبادالرّحمن تفاوتى ندارد؟

پاسخ: از آنجا كه به «تذكّر دهنده» در آيه شريفه اشاره و تصريح نشده، بنابراين آيه شريفه از اين جهت عام است، و تذكّر هر تذكّر دهنده‌اى را شامل مى‌شود.

[1]. سوره فرقان، آيه 73.