آيه شريفه فوق بين صلوة و زكات واقع شده است؛ يعنى، مؤمنان در آيه قبل به خشوع در نماز، و در آيه بعد به پرداخت زكات توصيف شده‌اند، و در وسط اين دو، به پرهيز از لغو متصّف گشته‌اند. و با توجّه به اين كه نماز و زكات از برنامه‌هاى مهمّ اسلام است، پرهيز از لغو- كه در بين آنها قرار گرفته- نيز از برنامه‌هاى مهمّ اسلام محسوب مى‌شود.

ب- خداوند متعال در آيه 55 سوره قصص، مؤمنان را اين گونه توصيف مى‌كند:

وَ إِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَ قَالُوا لَنَآ أَعْمَالُنَا وَ لَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَانَبْتَغِى الْجَاهِلِينَ‌

و (مؤمنان) هر گاه سخنان لغو و بيهوده بشنوند، از آن روى مى‌گردانند و مى‌گويند: اعمال ما از آنِ ماست و اعمال شما از آنِ خودتان، سلام بر شما (سلامِ وداع و خداحافظى) ما خواهان جاهلان نيستيم.

با شخص بيهوده‌گو به بحث و مجادله و گفتگو نپرداز، بلكه با گفتن جمله فوق، كه در متن آيه شريفه آمده، او را به حال خود رها كن، و خود را از شرّ او خلاص بنما.

ج- در آيه 25 سوره واقعه شرح حال بهشتيان را چنين مى‌خوانيم:

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْواً وَ لَاتَأْثِيماً

(بهشتيان) در آن (باغهاى بهشتى) نه لغو و بيهوده‌اى مى‌شنوند، و نه سخنان گناه آلود (به گوش آنها مى‌رسد).

رهايى از سخنان لغو و بيهوده آن قدر مهم و با ارزش است كه به عنوان يكى از نعمتهاى بهشتى معرّفى شده است.

از آيات سه گانه فوق به ضميمه آيه محلّ بحث كه طبق آن، عبادالرّحمن، مؤمنان، بهشتيان، از شنيدن لغو پرهيز مى‌كنند، استفاده مى‌شود كه پرهيز از لغو مسأله بسيار مهمّى است و از نشانه‌هاى ايمان و مجوّز ورود در حريم عبادالرّحمن و بهشت پروردگار است.