ابزارهاى نامقدّس و ناجوانمردانه‌اى كه مورد استفاده آنها قرار گرفته و مى‌گيرد، برچسب خشونت است. آنها مى‌گويند: «اسلام آئين خشنونت و جنگ است!- اسلام با روح لطيف بشر سازگار نيست!- اسلام حقوق بشر را ناديده مى‌انگارد!» و اين تهمتهاى ناجوانمردانه را در سراسر جهان بر عليه اسلام ترويج مى‌كنند. و با كمال تأسّف بايد اعتراف كنيم كه اعمال برخى از مسلمانهاى سطحى نگر- و به عبارت صحيحتر- برخى مسلمان نماها، نيز به تبليغات مسموم آنها كمك مى‌كند. از جمله مى‌توان به گروه طالبان، كه مظهر خشونت و بى رحمى و ظلم و ستم بودند، و به عنوان يك جمعيّت اسلامى مدّتى كوتاه حكومت افغانستان را غصب كردند، اشاره كرد.

آرى، اين جمعيّتِ كوچكِ خشنِ از خدا بى خبر، در مدّت كوتاه حكومتشان جنايات عجيبى را به اسم اسلام مرتكب شدند و دشمنان ما از اعمال و جنايات آنها گزارشها و فيلمهايى تهيّه كرده و به عنوان تصويرى از اسلام در جهان پخش كردند! فيلمهايى كه حاوى جناياتى بس فجيع (مانند سر بريدن انسانها) بود، كه دل هر انسانى را به درد مى‌آورد. هر چند خوشبختانه اكثر مسلمانهاى جهان از اين مسلمان نماها اظهار انزجار و بيزارى كردند، و اعمال و كردار آنها را ساخته و پرداخته ذهن ناتوان و عاجز آنها دانستند.

با توجّه به اين مطالب، لازم است اين بحث به طور جدّى پى‌گيرى شود كه آيا اسلام واقعاً آئين خشونت است، يا دين رحمت و رأفت و روابط دوستانه مى‌باشد؟

براى پاسخ به اين سؤال بايد هم به سراغ قرآن مجيد برويم، و سيرى كوتاه در آيات نورانى اين كتاب دست نخورده و محفوظ از تحريف داشته باشيم، و هم پاى سخنان رهبران پاك و معصوم دينى بنشينيم، و هم نمونه‌هايى از برخوردهاى اجتماعى و عملى آن بزرگواران را از دل تاريخ بيرون كشيده و با رفتارهاى مدّعيان تمدّن در جهان غرب مقايسه نماييم، تا آفتاب حقيقت از پشت ابرهاى تاريك پديدار گردد.