اوّل- «زناكار» چه زن باشد و چه مرد- همطراز مشرك و بت پرست قرار گرفته است! يعنى كسى كه آلوده به اين گناه بزرگ مى‌شود، و راه توبه را نمى‌پويد، آنقدر سقوط مى‌كند و تنزّل مى‌يابد كه همرديف انسانهاى مشرك قرار مى‌گيرد!

دوم- «مؤمنين» در مقابل «زناكاران» قرار گرفته‌اند. از اين تقابل مى‌فهميم زنا كار ايمان ندارد.

بنابراين، تقابل مؤمنان و زناكاران دليل بر بى ايمانى آلودگان به اعمال منافى عفّت است؛ همانگونه كه امام باقر عليه السلام نيز در سفينةالبحار به اين مطلب اشاره كرده است. [1]

سوم- منظور از تحريم ازدواج آلودگان، با مؤمنان چيست؟

در ميان مفسّران پيرامون اين مسأله گفتگوست، كه به دو نظريّه اشاره مى‌كنيم:

1- منظور حرمت طبعى و طبيعى‌است، نه حرمت تشريعى؛ يعنى، عملًا زناكاران به سراغ انسانهاى هجنس خود، كه همان زناكارن و مشركان هستند، مى‌روند؛ همانگونه كه مؤمنان نيز براى ازدواج به سراغ مؤمنان مى‌روند؛ به قول شاعر:

و به قول شاعر ديگر:

خلاصه اين كه، تحريم مذكور، تحريم تكوينى و طبيعى است؛ نه يك دستور شرعى.

2- منظور همان حرمت تشريعى است. يعنى زناكاران حقّ ندارند با كسانى كه دامنشان پاك است، ازدواج نمايند؛ بلكه فقط مى‌توانند با زناكاران يا مشركان ازدواج كنند، مگر اين كه توبه كنند و از گناهان گذشته دست بشويند و دامان خود را پاك نموده، و گذشته را جبران نمايند. و ما معتقديم علاوه بر توبه، لازم است زنان آلوده‌

[1]. سفينة البحار، جلد سوم، صفحه 504.