فَرَءَاهُ فِى سَوَاءِ الْجَحِيمِ* قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينَ* وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّى لَكُنْتُ مِنَ الَمُحْضَرِينَ‌؛ يكى از آنها مى‌گويد من همنشينى داشتم* كه پيوسته مى‌گفت: آيا (براستى) تو اين سخن را باور كرده‌اى* كه وقتى ما مُرديم و به خاك و استخوان مبدّل شديم (بار ديگر) زنده مى‌شويم و جزا داده خواهيم شد؟! (پس) مى‌گويد: آيا شما مى‌توانيد از او خبرى بگيريد؟* اين جاست كه نگاهى مى‌كند، ناگهان او را در ميان دوزخ مى‌بيند* مى‌گويد: به خدا سوگند نزديك بود مرا (نيز) به هلاكت بكشانى* و اگر نعمت پروردگارم نبود من نيز از احضارشدگان (در دوزخ) بودم.» [1]

اين آيات نشان مى‌دهد دوست بد ممكن است يك انسان خوب را جهنّمى كند و دوست خوب ممكن است يك انسان بد را بهشتى كند.

2- بايد ديد نماز را چگونه و چه موقع مى‌خواند. حضرت على عليه السلام به مالك اشتر فرمود: «بهترين وقت را براى نماز قرار بده»، زيرا به وسيله نماز قوّت و قدرت براى انجام كارها پيدا مى‌كنيم.

3- بايد ديد اموالش را چگونه مصرف مى‌كند، لازم نيست كه زندگى تنگ و سخت باشد، بلكه اعتدال لازم است. در روز قيامت در مورد اموال از دو چيز سؤال مى‌كنند: از كجا آورده‌ايد و در كجا مصرف كرده‌ايد. قانون از كجا آورده‌ايد مخصوص زمان ما نيست و از زمان پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله روى اين مسأله سفارش شده است.

[1] سوره صافّات، آيات 51- 57.