صفات شيعه (4)

«... عَنْ مُحَمَّدِ بنِ سُلَيْمَان، عَنْ أَبِيهِ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِى عَبْدِاللَّهِ عليه السلام: إِذَا دَخَلَ عَلَيْهِ أَبُوبَصِيرٍ ... فَقَالَ: يَا أَبَامُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَكَرَكُمُ اللَّهُ فِى كِتَابِهِ فَقَالَ:

«انَّ عِبَادِى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ» [1]

وَاللَّهِ مَا أرَادَ بِهَذَا إِلَّا الأَئِمَّةَ عليهم السلام وَشِيعَتَهُمْ، فَهَلْ‌

سَرَرْتُكَ يَا أَبَامُحَمَّدٍ؟ قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ زِدْنِى ...». [2]

محمّد بن سليمان از پدرش نقل مى‌كند كه گفت: نزد امام صادق عليه السلام بودم كه ابوبصير وارد مجلس شد (در حالى كه نفس نفس مى‌زد نشست. امام رو به او كرد و فرمود:

ناراحتى؟ عرض كرد پير و ناتوان شده‌ام و تنفّس براى من سخت شده و در آستانه رفتن هستم، ولى از همه بدتر نگران بعد از مرگ هستم و نمى‌دانم سرنوشت من‌

[1] سوره حجر، آيه 42.

[2] بحارالأنوار، ج 65، ص 51.