شرح حديث:

از اين روايت استفاده مى‌شود كه در قيامت دو گروه شفاعت مى‌كنند، گروه اوّل معصومين عليهم السلام و گروه دوّم دوستان با ايمان هستند كه وقتى به آنها گفته مى‌شود كه داخل بهشت شويد مى‌گويند داخل نمى‌شويم تا دوستمان بيايد. خطاب مى‌شود كه دوست تو گناه‌كار است، دوست با ايمان مى‌گويد: خدايا تو غفّار هستى او را ببخش كه در اين موقع دوست او به إذن خدا بخشيده مى‌شود.

اسلام دين دوستى و محبّت است بلكه بالاتر از دوستى است، چون ما مسلمانان را برادر خطاب مى‌كنيم. نزديكترين رابطه دو انسان با يكديگر بر اساس مساوات، اخوّت است، البتّه رابطه پدر و مادر با فرزند هم نزديك است ولى آنها در يك رتبه نيستند. پس اسلام دين برادرى، برابرى، دوستى و محبّت است.

در همين باب حديثى از لقمان حكيم نقل شده كه لقمان به پسرش خطاب مى‌كند:

«اتَّخِذْ ألْفَ صَدِيقٍ وَ ألْفٌ قَلِيلٌ وَ لَاتَتَّخِذْ عَدُوّاً وَاحِداً وَالْوَاحِدُ كَثِيرٌ؛

هزار دوست انتخاب كن و هزار تا هم كم است و براى خود يك دشمن هم درست نكن كه يك دشمن هم زياد است».

در مسائل مربوط به دوستى آفات زيادى وجود دارد. گاهى يك دوست خوب انسان را بهشتى و يك دوست ناصالح انسان را جهنّمى مى‌كند. اكثر جوانانى كه معتاد مى‌شوند به سبب دوستان ناسالم است.