كشورهاى قوى ارتباط نداشته باشيم و يا از جامعه جهانى جدا شويم، بيچاره مى‌شويم؛ اينها عالم اسباب است و خداى ما اينها نيستند و بايد تكيه گاه ما خدا باشد، چرا كه امام جواد عليه السلام مطابق اين حديث مى‌فرمايد:

كسى كه در عالم اسباب غرق شود، خدا او را به همان اسبابى واگذار مى‌كند كه نمى‌تواند خود را اداره كند.

مولا على عليه السلام چه زيبا فرمود: پنج چيز را به شما توصيه مى‌كنم كه يكى از آن پنج چيز اين است:

«لَايَرْجُوَّنَ أحَدٌ مِنْكُمْ إلّارَبَّهُ‌

؛ به غير خدااميد نداشته باشيد»، اگر چنين رفتار كنيم با اندك شكستى مأيوس نمى‌شويم و يأس و نااميدى در زندگى‌ها به جهت ضعف ايمان و عدم توجّه به خداست.

ب) كسى كه بدون علم و آگاهى عمل كند، خراب كارى او بيش از آباد كردن اوست، در حالى كه اسلام طرفدار اصلاح كارهاست. اگر دهها راه در پيش رو داشته باشيم، و راهنما نباشد تمام ده راه بايد امتحان شود، ولى اگر راهنما باشد به راحتى به نتيجه مى‌رسد. فقها هم بايد در امورى كه فتوى‌ مى‌دهند، از اهل خبره استفاده كنند و همه بايد در محدوده خبرويّت خود كار كنند و فراتر از آن را از اهل خبره استفاده كنند.

متأسّفانه در زمان ما عدّه‌اى با وامهاى سنگين سراغ كارهايى رفته‌اند كه خبرويّت در آن نداشته‌اند و ورشكست شده‌اند، در حالى كه امام جواد عليه السلام مى‌فرمايد: بايد كار به دست اهلش سپرده شود و اين دستور بايد در كشور ما به كار بسته شود و كار را به كاردان سپرد.